Poëzieavond - Voorstelling derde gedichtenbundel Chris Roodhooft

Wat voelde ik me “vereerd” toen Jef me vroeg of ik mee gedichten wilde voorlezen op de poëzieavond! Naast zo’n grote mannen op het podium staan, dat overkomt me niet gauw. En dan nog om gedichten voor te dragen... Gretig ging ik dan ook op zijn voorstel in.

De dag zelf waren we in de late namiddag reeds op post. Jef en Chris hadden alle voorbereidingen op zich genomen, en hadden aan alle details gedacht.
De zaal die ze hadden gevonden, was ronduit prachtig.
Alles werd goed op punt gesteld: de belichting, het geluid, de plaats van de lezenaars... Niets werd aan het toeval overgelaten.

We zetten de tafels klaar voor tijdens de pauze en na de voorstelling, hingen nog affiches van Kommil foo en Gerard Van Maasakkers op, installeerden de tafels waar de boekjes en kaartjes verkocht zouden worden...

Na een lekkere maaltijd konden we ertegenaan. De eerste gasten kwamen al binnen. We zagen vooral veel bekende gezichten. Iedereen zette zich gemakkelijk in zijn zeteltje en de avond kon beginnen.

Het werd een prachtige avond.
Mooie, eenvoudige gedichten; prachtige muziek die recht uit het hart van de zangers kwam; hier en daar een luchtige opmerkinge van Raf en Mich, die ervoor zorgden dat de avond niet te zwaar werd.
Na de pauze kregen we een schitterende powerpoint te zien van onze vier sterretjes; de vier sterrenkindjes die ons, het bestuur van Ik Leef Verder, bijeenbrachten. De mooie foto’s werden nog versterkt door telkens een prachtig gedichtje.
Ook de foto’s van de Kesterheide, waar onze kindjes hun boompje hebben, straalden warmte uit.
Het was muisstil in de zaal...
Iedereen werd diep ontroerd door deze voorstelling.
Gelukkig had ik het stukje van de powerpoint waar Fientje haar foto verschijnt ’s middags al gezien. Ik kende het gedichtje, en ik heb die foto al duizend keer gezien. En toch kon ik de tranen niet bedwingen als ik ernaar keek die dag.

Daarna volgde nog muziek, nog gedichtjes en ten slotte een dankwoord.
Iedereen die die avond meewerkte, deed dat zomaar, gratis, vanuit zijn hart. Allemaal lieve mensen die het hart op de juiste plaats hebben, die begaan zijn met ons en onze sterrenkindjes.
Allemaal mensen die warmte uitstraalden die avond, en die heel wat mensen een hart onder de riem hebben weten te steken.

Die nacht reden we stilletjes naar huis. Stilletjes, nog nagenietend, verwonderd door al het moois dat we die avond hadden gezien en gehoord.
Voor de zoveelste keer sinds we de anderen van ons “clubke” ontmoetten, gingen we naar huis met een fijn gevoel van begrip, steun en warmte.
Weer waren we verwonderd over wat onze sterrenkindjes nu nog, na al die jaren, teweeg kunnen brengen bij vrienden en familie, maar ook bij mensen die we niet kennen.
Weer voelden we de kracht die onze kindjes ons gegeven hebben en nog steeds geven.
En weer waren we onze kindjes dankbaar voor alles wat ze voor ons deden en doen.

Het was een onvergetelijke avond!
Vicky – mama van Fientje