Wandeling in het Pajottenland (5 februari 2011)

Het voelde wel wat vreemd aan om binnen te komen in je eigen huis waar de wandelaars van de dag op ons zitten te wachten.
Gelukkig hadden onze buren, Els en Walter, onze taak als gastheer overgenomen en kon iedereen genieten van een kopje thee of koffie. Vicky, Steven, Jef en Chris zorgden ervoor dat iedereen zich welkom voelde.
Chris, Dominique, Kris, Annemie, Marc en ik kwamen net van de begrafenis van Imke en waren daardoor te laat.
De dankviering voor het korte leventje van Imke was door haar mama en papa heel persoonlijk en innig samengesteld en we waren allen nog onder de indruk.
Maar ja… waar kan je beter terecht met een gevoel van weemoed dan bij ons ILV-groepje. Nog gauw iets eten en we konden onze eerste wandellus aanvatten.

Op deze wandeling waren ook de grootouders extra welkom, want zij voelen zich ook onmachtig en alleen bij hetgeen hun kleinkind overkomt.



Ze hebben in de eerste plaats verdriet om hun zieke kleinkind maar ook om hetgeen hun kinderen meemaken. Samen wandelen maakt het praten makkelijk en al gauw werden er ervaringen en nuttige tips gedeeld Een hoog tempo hebben onze wandelingen meestal niet daarvoor wordt er te veel gebabbeld .
Het was nu ook al een hele tijd geleden dat we met ons groepje op stap trokken.

De wind deed ook zijn deel.





Soms maakte hij het beklimmen van de heuvels nog wat lastiger en dan weer gaf hij bij het dalen nog een extra duwtje in de rug.
Zodat iedereen het heuvelachtige karakter van ons Pajottenland aan het lijf kon ondervinden. Bij de laatste bergop werd er hier en daar zachtjes voorgesteld om de tweede lus naar een andere keer te verwijzen.









Terwijl wij wandelden hadden Els en Walter de receptie voorbereid, zodat we, eenmaal warm binnen, konden toasten op 2011 met een hapje en een drankje.




Het werd echt gezellig en al vlug was het half zes en voor de mensen die bleven eten, tijd om te vertrekken naar een restaurantje in de buurt.

Daar aangekomen waren vooral de zussen blij verrast toen ze ontdekten dat er een binnenspeeltuintje was en ze zich nog eens goed konden uitleven.



Zo kwam er ook een einde aan deze lange maar intense dag en wordt het uitkijken naar een volgende wandeling .